ریشه کلمه بیمه

ابتدا لازم است توجه شود که واژه بیمه که در زبان انگلیسی insurance و در زبان فرانسه Assurance نامیده می شود، از ریشه لاتین Securus به معنای اطمینان گرفته شده است. اما در زبان فارسی دو دیدگاه متفاوت در مورد ریشه این کلمه وجود دارد.

عده ای معتقدند که بیمه از کلمه “بیم” به معنی ترس گرفته شده است و برخی بر این باور هستند که این واژه از کلمه “بیما” به معنی ضمانت، از زبان اردو وارد زبان فارسی شده است. اما کار کرد عینی این کلمه به آن جهت است که امروزه گرچه به دلیل بالا بودن اطلاعات علمی و کاربردی، شروع هر کار با محاسبات دقیق برای کاهش حوادث نامطلوب و به دست آوردن بهترین نتیجه صورت می گیرد. لیکن حصول اطمینان از عدم وقوع حوادث زیانبار امکان پذیر نیست و برای کاهش زیان های حاصل از عوامل طبیعی خارج از قدرت بشر یا خطا و قصور انسانی لازم است تدابیر امنیتی به کار برده شود. از آن جا که جامعه بدون احتمال خطر قابل تصور نیست، پس وجود ریسک یا هر خطر در هر امری روش صحیح برخورد با آن را طلب می کند. یکی از روش های متداول در جوامع پیشرفته، انتقال ریسک است. این عمل به منظور کاهش نگرانی ها در مقابل ریسک انجام می گیرد که می توان کل زیان و خسارت ناشی از ریسک یا دست کم بخش عمده آن را به دیگری منتقل کرد. اکنون با توجه به گستردگی پروژه ها، انتقال ریسک از افراد و سازمان های درگیر به شرکت های بیمه صورت می پذیرد.

تعریف حقوقی بیمه چیست ؟

بیمه به یک قرارداد و پیمان گفته می شود که میان دو نفر منعقد می شود.

طرفین بیمه بیمه‌گر و بیمه‌گذار نام دارند که به موجب قرارداد بیمه بیمه‌گر یا همان شرکت بیمه متعهد می شود که ضرر و زیانی که به بیمه‌گذار می شود را جبران کند و بیمه‌گذار نیز در مقابل تعهد می نماید که حق بیمه را مرتبا پرداخت کند.

شرکت‌های بیمه یا همان بیمه‌گران به خوبی خطرهایی که احتمال دارد اتفاق افتد را می شناسند و براساس آن میزان حق بیمه که بیمه‌گذار باید پرداخت کند را تعیین می کنند. آنها این مبلغ را به نحوی تعیین می کنند که در پایان و مجموع مبالغ جمع شده کفایت جبران خسارت محتمل الوقوع را بدهد.

البته حتما می دانید که از میان آنهایی که بیمه کرده‌اند، تعداد کمی خسارت خود را از محل بیمه جبران می کنند و در اکثرمواقع افراد نیازی به استفاده از بیمه خود پیدا نمی کنند.
پس می توان چنین گفت که برای تعیین میزان حق بیمه دو شاخص وجود دارد؛ اول آنکه احتمال وقوع اتفاق بیمه شده در آینده چقدر است و دوم آنکه احتمال بروز حادثه برای بیمه‌گذار چقدر است.
به عبارت دیگر می توان چنین گفت که بیمه یک روش است جهت انتقال ریسک. به این صورت که ریسک به فرد یا سازمان دیگر منتقل می شود.

اصطلاحاتی که در قرارداد بیمه وجود دارد؟

بيمه‌گر

بیمه‌گر همان شرکت بیمه‌ای است که در مقابل دریافت حق بیمه تعهد می کند که خسارات احتمالی که برای شخص ایجاد می شود را جبران نماید. شیوه جبران خسارات به صورت کامل در متن قرارداد پیش بینی خواهد شد.

بيمه‌‌گذار

بیمه‌گذار شخصی است که به یکی از شرکت‌های بیمه مراجعه می کند تا خود یا مالی و یا شخص دیگری را بیمه کند. این شخص می تواند شخص حقیقی باشد و یا حقوقی. وظیفه اصلی بیمه گذار این است که حق بیمه را در مواعد معین پرداخت کند.

بیمه شده

اگر موضوع بیمه شخص دیگری باشد، به او بیمه شده می گویند که جان یا سلامت او مورد بیمه قرار گرفته است.

ذی‌نفع

ذی‌نفع به کسی گفته می شود که نام او در بیمه نامه درج شده است تا خسارت ناشی از حادثه به وی پرداخت شود.

‌حق ‌بيمه

به مبلغی که بیمه گذار وظیفه دارد در مواعدی که در قرارداد بیمه تعیین شده است و یا هنگام تنظیم قرارداد بیمه به شرکت بیمه پرداخت کند، حق بیمه گفته می شود.

موضوع بيمه

موضوع بیمه ممکن است موارد مختلفی باشد، به عنوان مثال کسی مال خود را بیمه می کند و یا منافع و سودی که از آن مال حاصل می شود را بیمه کند. به عبارت دیگر هر حق مالی را می توان بیمه نمود.

فرانشيز

به آن قسمت از خسارت که جبران آن بر عهده‌ی بیمه گذار است و میزان آن در قرارداد بیمه درج شده است، فرانشیز می گویند.

مدت اعتبار ‌بيمه‌نامه

شروع و پايان مدت اعتبار ‌بيمه‌ نامه به همان ترتيبی است كه در ‌بيمه‌ نامه معين شده است.